دوره 1، شماره 4 - ( مهرماه 1387 )
جلد 1 شماره 4 صفحات 12-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Parsapour A, Hemmati Moghaddam A, Parsapour M, Larijani B. Euthanasia: ethical explanation and analysis . IJMEHM 2008; 1 (4) :1-12
URL: http://ijme.tums.ac.ir/article-1-294-fa.html
URL: http://ijme.tums.ac.ir/article-1-294-fa.html
پارساپور علیرضا، همتی مقدم احمد رضا، پارساپور محمدباقر، لاریجانی باقر. اتانازی، تبیین موضوع و تحلیل اخلاقی. اخلاق و تاریخ پزشکی ایران. 1387; 1 (4) :1-12
1- دانشگاه علوم پزشکی تهران
2- دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات
3- گروه حقوق خصوصی دانشکده حقوق، دانشگاه قم
4- مرکز تحقیقات غدد درون‌ریز و متابولیسم، دانشگاه علوم پزشکی تهران- مرکز تحقیقات اخلاق و تاریخ پزشکی و دانشگاه علوم پزشکی تهران
2- دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات
3- گروه حقوق خصوصی دانشکده حقوق، دانشگاه قم
4- مرکز تحقیقات غدد درون‌ریز و متابولیسم، دانشگاه علوم پزشکی تهران- مرکز تحقیقات اخلاق و تاریخ پزشکی و دانشگاه علوم پزشکی تهران
چکیده: (10176 مشاهده)
اتانازی از جمله بحث انگیزترین مباحث اخلاق پزشکی در حوزه‌ی مراقبت‌های پایان حیات است. مواضع اتخاذ شده از سوی صاحب‌نظران در این مورد به‌نحو برجسته‌ای به بستر فلسفی، اعتقادی و فرهنگی هر فرد بستگی دارد. با توجه به حقیقت فوق در این مطالعه پس از تبیین موضوع و ارائه‌ی تعاریف مشخص از انواع اتانازی، نظرات موجود در حوزه‌ی اخلاق پزشکی ارائه و در آخر جمع‌بندی نظر مؤلفان نوشته شده است.
به‌نظر می‌رسد حرمت حیات در فقه و حقوق اسلامی از جایگاه ممتازی برخوردار است و هیچ مصلحتی برای توجیه اقدام برای پایان دادن به حیات بیمار وجود ندارد. از سوی دیگر، افراد جامعه موظفند که تمام تلاش خود را برای تداوم حیات مؤثر آحاد بیماران به‌عمل آورند، گرچه این مهم به معنی تخصیص نامحدود منابع برای اقدامات کم‌اثر در کیفیت حیات افراد نیست. ضمن این‌که در نگرش بسیاری از فقهای اسلامی تخصیص منابع برای تداوم حیات مستقره نسبت به حیات غیرمستقره از اولویت بالاتری برخوردار است.
به‌نظر می‌رسد حرمت حیات در فقه و حقوق اسلامی از جایگاه ممتازی برخوردار است و هیچ مصلحتی برای توجیه اقدام برای پایان دادن به حیات بیمار وجود ندارد. از سوی دیگر، افراد جامعه موظفند که تمام تلاش خود را برای تداوم حیات مؤثر آحاد بیماران به‌عمل آورند، گرچه این مهم به معنی تخصیص نامحدود منابع برای اقدامات کم‌اثر در کیفیت حیات افراد نیست. ضمن این‌که در نگرش بسیاری از فقهای اسلامی تخصیص منابع برای تداوم حیات مستقره نسبت به حیات غیرمستقره از اولویت بالاتری برخوردار است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
پذیرش: 1392/5/2 | انتشار: 1396/7/5
پذیرش: 1392/5/2 | انتشار: 1396/7/5
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
