مرکز تحقیقات اخلاق و تاریخ پزشکی،دانشگاه علوم پزشکی تهران ، Fkhansari183@gmail.com
چکیده: (6947 مشاهده)
یکی از مبانی نظری مورد ملاحظه در سلامت باروری استفاده از طبیعی بودن است. طبیعی بودن، فرامعیار اخلاق باروری بهشمار میآید و از این رو پرداختن به این مقوله سبب تلقیات جدیدی از ملاحظات اخلاقی در این خصوص میشود. چند پرسش در این مبحث قابل طرح و مداقه است: یکم: آیا طبیعی بودن به خودی خود فضیلت اخلاقی محسوب میشود؟ دوم: اگر بپذیریم که بشر امروز زندگی متمدن خود و تمایز از شاکله بدویاش را مدیون فاصله گرفتن از طبیعی بودن باشد، مرز طبیعی نبودن کجاست؟ سوم: تمایز بین طبیعی بودن و طبیعتگروی چیست و آیا خلط این دو، معنای مورد نظر را مخدوش نمیکند؟ چهارم: آیا میتوان مصادیقی برای طبیعی نبودن نیز پیدا کرد که فضیلت اخلاقی یا خوب اخلاقی محسوب شوند؟
بهنظر میرسد در سلامت باروری هنوز استفاده از ابزارهای نوین و شیوههای فناورانهی تولد فرزند از آن رو که غیر طبیعی بهشمار میآید، غیر اصیل، مخدوش و حتی غیر اخلاقیاند و این تلقی در نزد عموم مردم رایج و گاه موجب شرمساری است. تصحیح این تلقی وظیفهای است که بر عهدهی حوزهی عمومی گذاشته شده است. از سوی دیگر، یافتن مرزهایی برای اخلاق فناوری ضروری مینماید، چرا که لغزش در طریق طبیعی نبودن میتواند بسیاری از احساسات، عواطف، غرایز، باورها و ارادههای مبتنی بر سرشت انسانی (مراد سرشت انسانی پسینی است) همچون حس مادرانه را منحل و مضمحل کند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
پذیرش: 1392/3/19 | انتشار: 1392/8/1