اخلاق و تاریخ پزشکی ایران

Mendeley  

Zotero  

Mousavi Bazzaz S M, Shokri J, Shokri S. Defining Islamic medicine: The relationship between science and religion. IJMEHM 2017; 9 (6) :61-69
URL: http://ijme.tums.ac.ir/article-1-5860-fa.html

امروزه، مشکلات فراروی طب رایج در ایران موجب اقبال عمومی به طب سنتی ایرانی شده که اصطلاح طب اسلامی نیز به موازات آن مطرح شده است. گرچه موافقان، طب اسلامی را دارای مبانی و اصول، ایدئولوژی، علوم پایه و منابع محکمی می‌دانند، تصویر علمی و روشنی از آن ارائه نشده است و دست‌کم در آثار پژوهشی در دسترس، هم‌چنان مبهم است. مطالعه‌ی حاضر به‌شکل مروری-توصیفی و کتابخانه‌ای انجام شده است. پایگاه‌های آی اس آی، پاب مد، آی اس دی، گوگل اسکولار، مگیران و اس آی دی  به‌منظور شناخت این مبانی، جست‌وجو شد. دو نفر جست‌وجوی مستقل انجام دادند و حاصل را در جلسه‌ای مشترک تجزیه و تحلیل کردند. ارزیابی کیفی توسط متخصص پزشکی اجتماعی انجام شد. وابستگی نویسندگان به مراکز علمی مصوب از شاخص‌های گزینش منابع جهت ورود به مطالعه بود. مبانی طب اسلامی با نگاهی به رابطه‌ی علم و دین مرور شد.  شش دیدگاه شامل تایید، رد، اولویت بخشی یا ترکیبی قابل بیان بود. برای این منظور، مضامین طبی در حوزه‌ی آیات و روایات و طب رایج با نگاه به طبقه‌بندی‌های رابطه‌ی علم و دین تعریف شد. برای بیان مفاهیم علم دینی و طب اسلامی به‌ترتیب از نظرات علامه جوادی آملی و مهدی اصفهانی استفاده شده است که در حال حاضر از جایگاه و بنیاد استدلالی متین‌تری برخوردارند؛ ایشان ضمن اعتقاد به لزوم اتصال وحیانی، از رئالیسم انتقادی نیز بهره گرفته‌اند و شرط تحقق علم اسلامی را هویت درونی اسلامی آن علم می‌دانند و معتقد به روایی دیگر لوازمات و پیامدهای آن هستند