اخلاق و تاریخ پزشکی ایران

با توجه به تغییرات ایجاد شده در سازمان­های مراقبتی، پرستاران مجبورند به معضلات اخلاقی بیش‌تر و پیچیده­تری رسیدگی کنند که برای حل معضلات اخلاقی باید با روند تصمیم­گیری اخلاقی آشنا باشند. لازمه‌ی تصمیم­گیری اخلاقی برخورداری از توانایی استدلال اخلاقی است. مطالعه‌ی کنونی با هدف تعیین رابطه‌ی نمره‌ی استدلال اخلاقی با ویژگی­های فردی و حرفه‌ای پرستاران؛ در یکی از بیمارستان­های فوق تخصصی شهر تهران در سال 1394 انجام شده است.

در این مطالعه‌ی توصیفی - تحلیلی، کلیه­ی پرستاران واجد شرایط جامعه­ی پژوهش به روش سرشماری به تعداد 245 نفر شرکت کردند. جهت جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه‌ی جمعیت‌شناختی و آزمون معضلات اخلاقی Crisham استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون­های آماری توصیفی – تحلیلی و نرم­افزار SPSS نسخه‌ی 22 استفاده شد. نتایج این مطالعه نشان می­دهد که میانگین نمره‌ی استدلال اخلاقی پرستاران 72/6±81/40 است که پایین­تر از نمره‌ی متوسط آزمون است، با افزایش سابقه‌ی کاری، میانگین نمره‌ی استدلال اخلاقی کاهش می‌یابد (05/0P≤) و مجردها نسبت به متأهل­ها از میانگین نمره‌ی استدلال اخلاقی بیش‌تری برخوردارند (50/0P≤) و بین سایر ویژگی­های جمعیت­شناختی با نمره‌ی استدلال اخلاقی رابطه‌ی معنی‌داری مشاهده نشد. با توجه به پایین بودن توانایی استدلال اخلاقی پرستاران در این مطالعه، پیشنهاد می‌شود در مطالعات آتی در خصوص روش­های ارتقای توانمندی تصمیم‌گیری اخلاقی پرستاران راه­کارهای مناسب آموزشی شناسایی شود و به منظور جلوگیری از کاهش توانایی استدلال اخلاقی با افزایش سابقه‌ی کار ضروری است که علت شناسایی شود و متناسب با علل، راه­کارهایی برای کمک به مدیران پرستاری و کمیته‌ی اخلاق بیمارستانی به‌کار رود.