دوره 5، شماره 9 - ( (اسفند ماه ویژه نامه اخلاق در آموزش) 1391 )                   جلد 5 شماره 9 صفحات 0-70 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

مژدهی آذر رهبر. تأثیر عدالت بر آموزش اخلاق در جامعه‌ی پزشکی. اخلاق و تاریخ پزشکی ایران. 1391; 5 (9) :70-0

URL: http://ijme.tums.ac.ir/article-1-5071-fa.html


چکیده:   (8668 مشاهده)
آیا با تدوین پرتکلی برای اخلاق پزشکی و ارائه‌ی دستورالعملی در جهت رعایت امور اخلاقی ما به هدف خود خواهیم رسید؟ این است سؤال امروز ما در رابطه با نگرانی‌مان. ما نگرانیم از این‌که در حالی که جامعه رو به‌سوی بداخلاقی دارد، چگونه خواهیم توانست جامعه‌ی پزشکی را از این سقوط اخلاقی جامعه محفوظ بداریم و آن‌ها را موظف به رعایت اصول اخلاقی کنیم. بحث امروز ما حول چند محور خواهد بود: عدالت، عدالت توزیعی، عدالت اقتصادی و عدالت اجتماعی. در محور عدالت اجتماعی مسأله‌ی توزیع منافع و درآمدها از یک‌سو و مسأله‌ی هزینه‌ها مطرح می‌شود؛ عدالت در توزیع منافع و عدالت در توزیع هزینه‌ها. در موضوع عدالت اجتماعی تصمیماتی که بر توزیع منافع و توزیع هزینه‌ها اثرگذار هستند مورد بحث است، در حالی که در اثر بعضی اقدامات، گروهی از جامعه ثروت‌های هنگفتی را یک‌شبه صاحب می‌شوند و گروهی دیگر بار هزینه‌ها را به دوش می‌کشند؛ چه اتفاقی می‌افتد؟ هدف عدالت چیست؟ هدف عدالت که حفظ عزت نفس و کرامت انسانی است، با دو قطبی شدن جامعه و کم‌رنگ شدن عدالت، دیگر عزت نفس و کرامتی برای جامعه قابل تصور نخواهد بود. سیاست‌های اخیر منجر به بی‌عدالتی در جامعه و در نتیجه بروز توقف در توسعه در زمان حال و آینده شده است. نابرابری‌ و دوقطبی شدن جامعه تبعات منفی بسیاری را به‌دنبال خواهد داشت که از مهم‌ترین آن‌ها سقوط معیارهای اخلاقی است که هم‌چون سیلی خروشان کل جامعه را در خواهد نوردید، از ‌جمله جامعه‌ی پزشکی را آسیب خواهد رساند. عدم پایبندی به رعایت قوانین به‌خصوص از سوی مسؤولان و صاحبان قدرت از موضوعاتی است که به‌دنبال سقوط معیارهای اخلاقی رواج پیدا کرده است و روزبه‌روز بر شدت آن افزوده خواهد شد. پایمال کردن قوانینی که رفته رفته به‌صورت یک رویه‌ی عادی و معمولی از سوی مسؤولان و افراد صاحب‌قدرت در می‌آید از تبعات نبودن عدالت اجتماعی و گسترش بی‌عدالتی است. در چنین شرایطی صحبت از اخلاق پزشکی کمی بحث‌برانگیز خواهد بود. در حقیقت، ما در حالی بحث اخلاق پزشکی را مطرح کرده‌ایم که بستر مناسب آن کاملاً به فراموشی سپرده شده است. سازمانی دولتی باید تعهدات خود را دو ماهه به جامعه‌ی پزشکی بپردازد. از قدرت و نیروی دولتی استفاده کرده، به تعهدات خود عمل نکرده، به بی‌قانونی دامن می‌زند، برای تغییر شماره‌ی اتومبیل مبلغی را وصول می‌کند و سال‌ها نه شماره‌ تغییر می‌کند نه از وجه آن خبری می‌شود. شهرداری املاک واقع در طرح‌های توسعه‌ی شهری را با قیمت بسیار نازلی از مالکان آن‌ها خریداری و موجب نارضایتی مالکان آن‌ها می‌شوند. با تغییر قیمت ارز و طلا هزاران نفر صاحب میلیاردها ثروت و هزاران نفر از هست و نیست ساقط می‌شوند. در اثر دلالی و بساز بفروشی هزاران کارمند و خریدار واحدهای ساختمانی اندوخته‌ی سال‌های سال خود را به واسطه‌ها و بساز و بفروش‌ها دو دستی تقدیم می‌کنند. در چنین فضایی چه می‌شود کرد؟ نیازمند اقدامات چندگانه‌ای هستیم، نیازمند یک عزم سیاسی و یک عزم اجتماعی هستیم که در عزم اجتماعی بحث اخلاق پزشکی مطرح می‌شود که باید به موازات عزم سیاسی به‌سوی هدف متعالی حرکت کرد.
     
نوع مطالعه: مروری |
دریافت: 1392/3/31 | پذیرش: 1396/7/5 | انتشار: 1396/7/5

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به اخلاق و تاریخ پزشکی ایران می‌باشد.

طراحی و برنامه نویسی: یکتاوب افزار شرق

© 2024 , Tehran University of Medical Sciences, CC BY-NC 4.0

Designed & Developed by: Yektaweb