BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://ijme.tums.ac.ir/article-1-292-fa.html
این پژوهش یک مطالعه‌ی توصیفی مقطعی است. جامعه‌ی آماری آن 200 پرستار شاغل در بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی اراک بود که به‌صورت سرشماری انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات یک پرسشنامه‌ی دو قسمتی بود که در قسمت اول اطلاعات دموگرافیگ و در قسمت دوم سؤالاتی در رابطه با میزان، علل، آگاهی و عملکرد پرستاران در رابطه با استفاده از دارونما در مراقبت‌های بالینی مطرح شده بود.
فقط 10 پرستار (5 درصد) معتقد بودند که تحت هیچ شرایطی نباید به بیمار دارونما تجویز شود. 65 درصد پرستاران (130 نفر) حداقل یک‌بار از دارونما استفاده کرده بودند و در تمامی موارد به بیمار بیان شده بود که داروی واقعی دریافت کرده است. اکثریت این پرستاران (66/66 درصد ) بیان کردند که به‌طور متوسط اغلب یک‌بار در ماه از دارونما استفاده می‌کنند. شایع‌ترین علت استفاده از دارونما، تشخیص بی‌مورد بودن تقاضای بیمار برای دارو (100 مورد) بود. شایع‌ترین علامتی (90 مورد) که با دارونما درمان شده بود، درد بود. 3/42 درصد از پرستاران (130/55) بیان کردند که دارونما در بعضی از موارد مؤثر بوده است.
اکثر پرستاران از دارونما در مراقبت‌های بالینی استفاده کرده بودند و احتمالاً ادامه خواهند داد. باید نقش درمانی دارونما، مکانیسم و ملاحظات اخلاقی آن به پرستاران آموزش داده شود و مورد بحث قرار گیرد.
پذیرش: 1392/4/26 | انتشار: 1396/7/5
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
