شهلا معظمی، وحید خوش تراش سندی،
دوره ۵، شماره ۹ - ( (اسفند ماه ویژه نامه اخلاق در آموزش) ۱۳۹۱ )
چکیده
در دهه‌‌های اخیر به‌طور رسمی مجموعه‌ای از آموزش‌هایی با عنوان آموزش کلینیکی حقوق به‌وجود آمده است که بر خلاف روش سنتی که به‌صورت سخنرانی به بیان مفاهیم حقوقی صرف می‌پردازد، تاکید فراوانی بر انتقال مهارت‌‌های عملی دارد. در این نوع آموزش از روش‌‌های عملی و تجربی و تعاملی استفاده می‌شود که سبب درونی‌تر شدن مفاهیم و موضوعات حقوقی و مهارت‌‌ها و آموزه‌‌های اخلاقی و حقوق بشری می‌شود. در این تحقیق با بررسی آموزش‌‌های کلینیکی حقوق به تأثیرات انتقال مفاهیم و آموزه‌‌های اخلاقی و حقوق بشری بر دانشجویان حقوق و افزایش مسؤولیت‌پذیری آنان در برابر جامعه و انجام بهتر وظایف خود در نقش‌‌های گوناگون حقوقی اعم از قاضی، وکیل و... در بستر اجتماع می پردازیم و آن را با روش سنتی مقایسه می‌نماییم و در نهایت راهکارهایی را در جهت نیل به‌سوی این هدف ارائه می‌دهیم.
شهلا معظمی، مهدی وحدانی، پریسا زاده دباغ،
دوره ۶، شماره ۴ - ( مهر ماه ۱۳۹۲ )
چکیده
با پیشرفت علوم، پیوند اعضا به‌عنوان یکی از دستاورد‌های نوین علم پزشکی وارد عرصه‌ی جامعه شد. پیوند اعضا نیز مانند همه‌ی علوم جدید در کنار مزیت‌ها، چالش‌هایی را نیز برای افراد جامعه به‌وجود آورد. در همین راستا قانون‌گذار برای حمایت متقابل از حقوق اعضای جامعه، قوانین و مقرراتی را وضع کرده است. در این مقاله پژوهشگران به بررسی قوانین و مقررات موجود در زمینه‌ی پیوند اعضا در ایران می‌پردازند. در همین زمینه به منابع حقوقی پیوند اعضا در ایران به‌ویژه قانون اساسی، قانون مجازات اسلامی، قوانین و مقررات بهداشتی و پزشکی و اصول اخلاقی و ... اشاره خواهیم کرد.در قانون اساسی (به‌عنوان سرلوحه‌ی قوانین کشور) اصول ۱۶۷، ۴۳، ۲۹ و ۱۴ مورد بررسی قرار می‌گیرد. در قانون مجازات اسلامی به مواد ۷۲۴، ۴۹۷، ۴۹۵، ۳۷۲ و ۱۵۸ (به‌عنوان مهم‌ترین مواد موجود در قانون مجازات اسلامی در زمینه‌ی پیوند اعضا) پرداخته می‌شود. در قوانین و مقررات بهداشتی و پزشکی و اصول اخلاقی به « قانون پیوند اعضای بیماران فوت شده یا بیمارانی که مرگ مغزی آنان مسلم است مصوب ۱۷/۱/۱۳۷۹»، «پروتکل تعیین و تأیید مرگ مغزی ۱۳۷۹»، «آیین‌نامه‌ی اجرایی قانون پیوند اعضای بیماران فوت شده یا بیمارانی که مرگ مغزی آنان مسلم است مصوب ۲۵/۲/۱۳۸۱ »، «دستورالعمل اهدا و پیوند کلیه از اهدا‌‌کنندگان زنده مصوب ۲۹/۷/۱۳۸۷»، « بخش‌نامه‌ی ۱۳۱۰۱/س مورخ ۹/۲/۱۳۸۵ در خصوص اهدا-کنندگان زنده (به‌غیر از بحث پیوند کلیه از اهدا‌کننده‌ی زنده به اتباع بیگانه) »، «منشور حقوق بیماران مصوب ۱۳۸۸» پرداخته‌ایم. در انتها این نکته بیان می‌شود که قوانین و مقرراتی که در زمینه‌ی پیوند اعضا در ایران وجود دارد برای رفع چالش‌ها و مشکلات موجود کافی نیست.
