دیسترسهای اخلاقی با پیامدهایی نظیر احساس ناکامی و گناه، احساس فرسودگی، احساس عدم امنیت، ترس، دلسردی و افسردگی در پرستاران همراه است که میتوانند بر شخصیت و عملکرد حرفهای آنان تاثیر بگذارند. فرسودگی شغلی پرستاران عوارض زیادی در خانواده، زندگی فردی و اجتماعی پرستاران و سازمان برجای میگذارد که از مهم‌ترین آنها می‌توان ترک خدمت، تغییرشغل، تاخیرهای متوالی و کاهش کیفیت مراقبت پرستاری را نام برد.
هدف از این مطالعه تعیین همبستگی دیسترس اخلاقی با فرسودگی شغلی است. این پژوهش، مطالعه‌ای توصیفی همبستگی است. در این مطالعه ۲۲۴ پرستار با روش نمونهگیری سهمیهای تصادفی انتخاب شدند. دادهها با استفاده از پرسشنامههای ویژگیهای جمعیتشناختی، مقیاس دیسترس اخلاقی و سیاهه‌ی فرسودگی شغلی Copenhagen گردآوری شد. دادهها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی ۲۰ و ضریب همبستگی Spearman مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در پژوهش حاضر، میانگین نمره‌ی دیسترس اخلاقی واحدهای پژوهش ۳۱/۱، میانگین نمره‌ی فرسودگی شخصی ۹۷/۵۵، میانگین نمره‌ی فرسودگی مرتبط با کار ۳۵/ ۵۵ و میانگین نمره‌ی فرسودگی مرتبط با مددجو ۲۸/۵۱ بود. نتایج این پژوهش نشان داد که دیسترس اخلاقی و تمامی ابعاد آن با فرسودگی شخصی، فرسودگی مرتبط با کار و فرسودگی مرتبط با مددجو ارتباط مثبت و معنی‌دار آماری دارد (P<۰,۰۰۱) اما همبستگی پایین است. با توجه به نتایج به‌دست آمده پیشنهاد میشود شرایط و زمینه‌های ایجادکننده‌ی دیسترس اخلاقی و فرسودگی شغلی کاهش یابد تا رضایت شغلی و کیفیت خدمات پرستاری ارتقا یابد.
