تحولات دنیای کنونی در برگیرنده‌ی ویژگی‌هایی است که نیاز به رویکرد اخلاق در حرفه‌های مختلف را ضرورتی انکارناپذیر کرده است. در دهه‌ی گذشته با تلاش زیاد سعی شد آمادگی پرستاران برای شرایط جدید مراقبت بالا برود، اما طبق شواهد موجود در اکثر کشورهای جهان، حتی پرستاران با مدارج تحصیلی عالی در مورد مباحث اخلاقی توانایی ابراز عقیده نداشته یا به نحوی کنار گذاشته میشوند. مطالعات انجام شده در زمینه‌ی آموزش اخلاق نشان‌دهنده‌ی این است که هر چقدر مدت تحصیل افزایش می‌یابد بر میزان توانایی استدلال اخلاقی دانشجویان افزوده می‌شود. اما با این‌که پرستاران بالینی و دانشجویان پرستاری آموزش‌های تقریباً یکسانی در زمینه‌ی موضوعات اخلاقی می‌بینند، شواهد حاکی از آن است که توانایی استدلال اخلاقی این دو گروه با هم متفاوت است. بدین دلیل و به منظور به‌دست آوردن دیدگاه روشن‌تری از وضعیت استدلال اخلاقی در جامعه‌ی مورد بررسی، این مطالعه‌ی توصیفی - تحلیلی با هدف مقایسه‌ی استدلال اخلاقی دانشجویان پرستاری و پرستاران در برخورد با معضلات اخلاقی انجام شد. اطلاعات این پژوهش با استفاده از برگردان فارسی پرسشنامه‌ی آزمون معضلات اخلاقی پرستاری (Nursing Dilemma Test) که در سال ۱۹۸۱ توسط Chrisham تهیه شده و شامل ۶ سناریو است، جمع آوری گردیده است. با وجود این‌که روایی و پایایی متن زبان اصلی این پرسشنامه مستند است، برای اطمینان از استفاده‌ی آن در زبان فارسی، اعتبار و اعتماد این پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفت.
یافته‌ها نشان‌دهنده‌ی آن است که میانگین نمره‌ی استدلال اخلاقی دانشجویان از پرستاران بیش‌تر است و این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار است (۰۰۰/۰
P=). در پرستاران با افزایش تجربه‌ی کاری میزان استدلال اخلاقی افزایش یافته است r = ۰,۲۲۲) ۰۱۷/۰=
P) تفاوت معنی‌داری بین آشنایی قبلی با معضلات اخلاقی و استدلال اخلاقی در دو گروه وجود نداشت (۴۷۸/۰
P=).
با توجه به این‌که توان ناکافی پرستاران در استدلال اخلاقی به‌ویژه در هنگام مواجهه با معضلات اخلاقی میتواند منجر به تصمیم‌گیری نامناسب و ایجاد استرس در آن‌ها شود، بر اساس نتایج این مطالعه، توصیه‌هایی برای تقویت توانایی‌های پرستاران در مواجهه با معضلات اخلاقی قابل ارائه است. با توجه به پایین بودن نمره‌ی استدلال اخلاقی پرستاران ضرورت یافتن راه‌های افزایش توانایی این گروه تأکید می‌شود.
