جلد 14 -
جلد 14 - صفحات 332-321 |
برگشت به فهرست نسخه ها
هادی جلیلوند1 
، مجتبی عبدی* 2، متینه پوررحیمی3 ، علیرضا جلیلوند4 ، درسا تنهارو5 ، نگین والی6 ، حامد عباسی جوشتی7 ، یعقوب حسان8 ، سمیه نوروزی9 ، محدثه علیزاده10 ، سحر آقایی5
، مجتبی عبدی* 2، متینه پوررحیمی3 ، علیرضا جلیلوند4 ، درسا تنهارو5 ، نگین والی6 ، حامد عباسی جوشتی7 ، یعقوب حسان8 ، سمیه نوروزی9 ، محدثه علیزاده10 ، سحر آقایی5
1- دانشجوی کارشناسی ارشد اپیدمیولوژی، دانشکده‌ی بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
2- کارشناس پرستاری، دانشکده‌ی پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
3- کارشناس آزمایشگاه پزشکی، دانشکده‌ی پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
4- دانشجوی کارشناسی نرم‌افزار (کامپیوتر)، آموزشکده‌ی فنی‌و‌حرفه‌ای پسران ساوه، ساوه، ایران
5- دانشجوی کارشناسی پرستاری، دانشکده‌ی پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
6- دانشجوی کارشناسی مامایی، دانشکده‌ی پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
7- دانشجوی کارشناسی پرستاری، دانشکده‌ی پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی، تهران، ایران
8- کارشناس تغذیه، دانشکده‌ی بهداشت و تغذیه‌ی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
9- دانشجوی علوم آزمایشگاهی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، دانشکده‌ی پیراپزشکی آمل، مازندران، ایران
10- دانشجوی کارشناسی پرستاری، دانشکده‌ی پرستاری و مامایی، دانشگاه آزاد واحد بابل، مازندران، ایران
2- کارشناس پرستاری، دانشکده‌ی پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
3- کارشناس آزمایشگاه پزشکی، دانشکده‌ی پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
4- دانشجوی کارشناسی نرم‌افزار (کامپیوتر)، آموزشکده‌ی فنی‌و‌حرفه‌ای پسران ساوه، ساوه، ایران
5- دانشجوی کارشناسی پرستاری، دانشکده‌ی پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
6- دانشجوی کارشناسی مامایی، دانشکده‌ی پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
7- دانشجوی کارشناسی پرستاری، دانشکده‌ی پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی، تهران، ایران
8- کارشناس تغذیه، دانشکده‌ی بهداشت و تغذیه‌ی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
9- دانشجوی علوم آزمایشگاهی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، دانشکده‌ی پیراپزشکی آمل، مازندران، ایران
10- دانشجوی کارشناسی پرستاری، دانشکده‌ی پرستاری و مامایی، دانشگاه آزاد واحد بابل، مازندران، ایران
چکیده: (1541 مشاهده)
انسان، در دوران سلامت و بیماری، دارای حقوقی است. پژوهش حاضر، در سال ۱۳۹۶، با هدف بررسی میزان آگاهی دانشجویان پرستاری و مامایی از حقوق بیمار، در بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران، انجام شد. این مطالعه به روش مقطعی‌توصیفی، با شیوه‌ی نمونه‌گیری در دسترس، صورت گرفت. اطلاعات، با کمک پرسش‌نامه‌ای سه‌‌قسمتی و پژوهشگرساخت، جمع‌آوری شد که شامل اطلاعات دموگرافیک، پرسش‌نامه‌ی آگاهی از منشور حقوق بیمار و راهکارهای مقابله با خلأ اطلاعاتی دانشجویان از حقوق بیمار، می‌شد. از آزمون من‌ویتنی و اسپیرمن برای تحلیل داده‌ها استفاده گردید. 1219 نفر دانشجوی مقطع کارشناسی، در این پژوهش شرکت کردند. متوسط نمره‌ی آگاهی دانشجویان از منشور حقوق بیمار، ۴۵/۴ ±۵۴/۱۳ از ۲۹ بود. 1007 نفر (61/82 درصد)، آموزش دریافت‌شده در زمینه‌ی حقوق بیمار را مؤثر نمی‌دانستند. بین نمره‌ی آگاهی از حقوق بیمار با کسب اطلاع از حقوق او قبل از کارآموزی و کارورزی (0.461=r) و کسب اطلاع ازطریق استاد (0.512=r) هم‌بستگی مستقیم و با خودآموزی (0.151 - =r) و سایر روش‌های کسب اطلاعات (0.067 - = r) هم‌بستگی معکوس وجود داشت. با توجه به اینکه بیشتر دانشجویان، محتوای آموزشی دریافت‌شده در زمینه‌ی حقوق بیمار را مؤثر نمی‌دانستند، می‌توان چنین نتیجه گرفت که این روش‌ها کارآمد نبوده و نتوانسته‌اند اطلاعات درست را انتقال دهند؛ بنابراین، پیشنهاد می‌شود در برنامه‌ی آموزشی حقوق بیمار برای دانشجویان پرستاران و مامایی، تجدیدنظر شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1400/3/2 | پذیرش: 1400/6/12 | انتشار: 1400/1/1
دریافت: 1400/3/2 | پذیرش: 1400/6/12 | انتشار: 1400/1/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |