اخلاق و تاریخ پزشکی ایران

دیسترس­های اخلاقی با پیامدهایی نظیر احساس ناکامی و گناه، احساس فرسودگی، احساس عدم امنیت، ترس، دلسردی و­ افسردگی در ­پرستاران همراه است که می­­توانند بر شخصیت و عملکرد حرفه­ای آنان تاثیر بگذارند. فرسودگی شغلی پرستاران عوارض زیادی در خانواده، زندگی فردی و اجتماعی پرستاران و سازمان برجای می­گذارد که از مهم‌ترین آن­­ها می‌توان ترک خدمت، تغییرشغل، تاخیرهای متوالی و کاهش کیفیت مراقبت پرستاری را نام برد.

 هدف از این مطالعه تعیین همبستگی دیسترس اخلاقی با فرسودگی شغلی است. این پژوهش، مطالعه‌ای توصیفی همبستگی است. در این مطالعه 224 پرستار با روش نمونه­گیری سهمیه­ای تصادفی انتخاب شدند. داده­ها با استفاده از پرسشنامه­های ویژگی­های جمعیت­شناختی، مقیاس دیسترس اخلاقی و سیاهه‌ی فرسودگی شغلی Copenhagen گردآوری شد. داده­ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 20 و ضریب همبستگی Spearman مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در پژوهش حاضر، میانگین نمره‌ی دیسترس اخلاقی واحدهای پژوهش 31/1، میانگین نمره‌ی فرسودگی شخصی 97/55، میانگین نمره‌ی فرسودگی مرتبط با کار 35/ 55 و میانگین نمره‌ی فرسودگی مرتبط با مددجو 28/51 بود. نتایج این پژوهش نشان داد که دیسترس اخلاقی و تمامی ابعاد آن با فرسودگی شخصی، فرسودگی مرتبط با کار و فرسودگی مرتبط با مددجو ارتباط مثبت و معنی‌دار آماری دارد (P<0.001) اما همبستگی پایین است. با توجه به نتایج به‌دست آمده پیشنهاد می­شود شرایط و زمینه‌های ایجادکننده‌ی دیسترس اخلاقی و فرسودگی شغلی کاهش یابد تا رضایت شغلی و کیفیت خدمات پرستاری ارتقا یابد.