دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز ، asemanio@sums.ac.ir
چکیده: (22480 مشاهده)
پزشکی تلفیقی از علم و هنر است. یک پزشک خوب علاوه بر آگاهی از علوم پزشکی، باید هنر برقراری ارتباط با بیمار را نیز داشته باشد. کلید ارتباط کارآمد در رابطهی پزشک و بیمار، اعتماد است. خدشهدار شدن این اعتماد، منجر به برقراری یک رابطهی ناکارآمد و مبتنی بر نیاز صرف از طرف بیمار میگردد. برقراری یک رابطهی خوب بین پزشک و بیمار، نتایج درمانی مثبتی نیز در بر خواهد داشت. در دو دههی گذشته، تغییرات عمدهای در روابط پزشک و بیمار رخ داده است؛ بهگونهای که محوریت در تصمیمگیریهای پزشکی، به سمت بیمار و ارزشهای او متمایل شده است. در مراقبتهای بیمارمحور، پزشک، بیمار را بهعنوان انسانی مانند خودش، در نظر گرفته و طرز تلقیها، باورها و نگرانیهای او را در کنار تشخیص بالینی خود مد نظر قرار میدهد. در این مقاله تلاش شده است تا ضمن ارائهی معرفی کوتاهی از مفهوم ارتباط پزشک - بیمار و چگونگی شکلگیری آن در بستر زمان، به معرفی و مقایسهی مدلهای مطرح در روابط پزشک - بیمار (مانند مدل پدرسالاری و ...) پرداخته شود و بارزترین نقاط قوت و ضعف هر یک از مدلهای ارتباطی معرفی گردد. در پایان، به تحلیل اجمالی مدل ارتباط پزشک - بیمار در مراکز درمانی ایران پرداخته شده و ضرورت تدوین یک مدل ارتباطی بر اساس ارزشهای اسلامی پیشنهاد گردیده است.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
پذیرش: 1392/7/17 | انتشار: 1393/8/24