جلد 10 - سال 1396                   جلد 10 - سال 1396 صفحات 290-282 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print

درمان بی‌نتیجه، بیهوده یا بی‌فایده؟
محسن رضائی آدریانی1 ، سعید نظری توکلی* 2، مهرزاد کیانی3 ، محمود عباسی3 ، محسن جوادی4
1- دانشگاه علوم پزشکی قم، قم، ایران
2- دانشگاه تهران، تهران، ایران ، sntavakkoli@ut.ac.ir
3- دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی، تهران، ایران
4- دانشگاه قم، قم، ایران
چکیده:   (6067 مشاهده)
اخلاق پزشکی، دانشی کهن است. برخی از موضوعات مطرح در آن، سابقه‌ای تاریخی دارد و برخی دیگر از چالش‌های آن، نوین است و با پیشرفت‎های فناوری پدید آمده است. یکی از این چالش‎ها که سابقه‌ای تاریخی دارد اما به‌تازگی نمودی بیشتر یافته، «بی‌نتیجه­‌بودن درمان» است. در تعریف آن گفته شده است، درمانی که نتواند به هدف تعیین‌شده‌ی خود برسد، بی‌نتیجه‌ خواهد بود. این موضوع در اواخر دهه‌ی هشتاد میلادی، تحت عنوان واژه‌ی Medical Futility وارد متون پزشکی شد. براساس این بررسی، می‎توان نتیجه‌ گرفت که این واژه را زمانی باید به کار ببریم که احتمالاً، اقدام درمانی، نتیجه‌‌ی مطلوب و آن «نتیجه‌»ای را که تیم سلامت و بیمار/خانواده به دنبال آن هستند (سلامت بیمار)، محقق نخواهد کرد. در کشور ما برای این عبارت، معادل‌هایی گوناگون ارائه شده است؛ «بی‎فایدگی پزشکی»، «بیهودگی در پزشکی» و حتی «درمان نابه‌جا» از آن جمله‌اند. این مقاله در جست‌وجوی معادل فارسی مناسب برای این مفهوم است. ازآنجاکه ممکن است استفاده از تعابیری مانند «بیهوده» یا «بی‎فایده»، باعث برداشت نادرست و پدیدآمدن سوءتفاهم میان بیمار/خانواده و تیم پزشکی شود و اعتماد بین بیمار/خانواده و تیم پزشکی را در معرض آسیب قرار دهد، بهترین تعبیری که به نظر می‌رسد می‌توان جایگزین این واژه‌ی انگلیسی کرد، تعبیر «درمان بی‌نتیجه» است.
واژه‌های کلیدی: اخلاق پزشکی، بی‌نتیجگی پزشکی، درمان بی‌نتیجه
متن کامل [PDF 2190 kb]   (1246 دریافت)    
نوع مطالعه: دیدگاه | موضوع مقاله: اخلاق بالینی
دریافت: 1396/9/7 | پذیرش: 1396/12/5 | انتشار: 1396/12/26
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.