امروزه، رایحه‌درمانی به‌عنوان یکی از روش‌های طب مکمل بسیار پرکاربرد است. مطالعه‌ی تاریخ پزشکی نشان از سابقه‌ی تاریخی این روش درمانی در تمدن‌های باستانی از جمله تمدن باستانی ایران به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین روش‌های ضدعفونی و درمانی دارد.

در این مقاله‌ی مروری سعی شد با مطالعه‌ی متون مذهبی و آثار مکتوب باقی‌مانده از ایران باستان که بیش‌تر به زبان پهلوی هستند و در تاریخ ایران شواهدی مبنی بر استفاده از این روش ‌درمانی ارائه شده‌است، به این پرسش که رایحه‌درمانی چه جایگاهی در پزشکی ایران باستان دارد پاسخ داده شود.

طبق باورهای ایرانیان، بیماری فراورده‌ای اهریمنی بود و اهریمن و دیوان گناک مینو در ایجاد بیماری عامل اصلی به‌شمار می‌رفتند که یکی از ویژگی‌های این موجودات پلید، بوی بد و پلشتی آن‌ها بود. بر این اساس‌، ایرانیان نیز با توسل به گیاهان و رعایت برخی اصول بهداشتی سعی در زدودن بیماری‌ها داشتند. آن‌ها به‌دلیل این‌که عوامل انتقال بیماری را پلشتی‌ها و بوی بد و هوای نامطبوع می‌دانستند، با توجه به آموزه‌ای دینی که نیروهای اهورایی را خوش‌بوی می‌پنداشت، در همگامی با نیروهای اهورایی از رایحه‌ی خوش استفاده کرده و از مواد و گیاهان و چوب‌های خوش‌بو به گونه‌های مختلف برای از بین بردن عوامل بیماری (در پیش‌گیری) و درمان برخی بیماری‌های جسمی و روانی بهره می‌بردند.