برای مواجهه با چالش‌های امروز نظام سلامت، یکی از مهم‌ترین نیازها، تقویت همکاری بین‌رشته‌ای است. در میان مشاغل گوناگونی که در بخش سلامت فعالیت می‌کنند، همکاری پزشک و پرستار اهمیت ویژه‌ای دارد. با این‌وجود به‌نظر می‌رسد همکاری پرستار و پزشک بیش‌تر در مطالب درسی به چشم می‌خورد و این همکاری در محیط کار واقعی و بالینی با چالش‌هایی همراه است. این مطالعه‌ی توصیفی – تحلیلی با هدف تعیین نگرش پزشکان و پرستاران بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در زمینه‌ی همکاری با یکدیگر و با استفاده از پرسش‌نامه‌یJefferson پس از ترجمه‌ی روان و تعیین روایی و پایایی، بر روی 223 پزشک و پرستار (59 پزشک و 164 پرستار) انجام شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS ویرایش 18 تجزیه‌ و تحلیل شد.نتایج پژوهش نشان داد پرستاران نگرش مثبت‌تری (49/3 میانگین نگرش پرستاران) به مفهوم همکاری با یکدیگر نسبت به پزشکان (12/3 میانگین نگرش پزشکان) دارند (02/0P=). هم‌چنین، بین نگرش پزشکان و پرستاران نسبت به همکاری با یکدیگر در گویه‌های مختلف پرسش‌نامه (06/5f= 02/0 P=) به‌جز حیطه‌ی استقلال پرستاران (95/0f= 32/0P=) اختلاف معنی‌دار مشاهده شد. با توجه به این‌که ارتباط مناسب پزشک و پرستار و توافق آن‌ها در امر برنامه‌ریزی مراقبتی بیماران در افزایش کیفیت مراقبت بسیار مؤثر است و از طرف دیگر عدم مشارکت و همکاری آنان منجر به استرس در محیط کار می‌شود، باید آموزش‌های ضمن خدمت برای پزشکان و پرستاران با توجه به اهمیت همکاری بین تیم درمان و مراقبت، در برنامه‌ی درسی دانشجویان پزشکی و پرستاری گنجانده شود تا از این طریق دیدگاه سنتی به نقش‌ پرستاران تغییر یابد و پرستاران بتوانند به‌طور مؤثری به ایفای نقش حرفه‌ای خود بپردازند و با همکاری بیش‌تر با پزشکان، هم افزایی نقش‌ها افزایش یافته و کیفیت مراقبت از بیماران ارتقا یابد.

واژه‌های کلیدی: همکاری پزشک پرستار، روابط بین حرفه‌ای، تعهد حرفه‌ای

متن کامل [PDF 280 kb]   (2696 دریافت)